The wild way gaat over de kracht van verhalen. Het belang daarvan ontdekte ik toen ik journalistiek studeerde, niet alleen in de schoolbanken, maar juist ook in de periodes dat die studie even stil werd gezet. Want in een kamer waar wordt afgewacht, is tijd en ruimte om na te denken. Ik bracht uren en dagen door aan de rand van een ziekenhuisbed. Als je bijna twintig bent en ziekte en verlies je leven beheersen, maken die levenservaringen diepe indruk. Maar de woorden en verhalen die ik in het ziekenhuis tot me nam deden dat evengoed.

De verhalen die ik hoorde en las, hebben me gevormd. Alain de Botton zette me aan het denken over hoe succes eruit ziet als het bijbehorende plaatje daarvan alleen aan mijn eigen maatstaven hoeft te voldoen. Ik las verhalen van mensen die bewust leven, een bakker die hard werkte voor het perfecte brood, surfers die hun levensonderhoud bij elkaar schrapen met fotografie, de man die in een busje woonde om zijn leven te vereenvoudigen, de vrouw die naast haar fulltime baan haast onafgebroken schilderde voordat ze kon leven van haar werk.

De lijst met inspirerende verhalen is eindeloos. En stuk voor stuk leken deze mensen volkomen hun eigen koers te varen. Ergens waren zij de jungle ingestapt, op pad gegaan zonder routekaart en hadden ze hun eigen weg weten te banen. Alsof ze op een kruispunt hadden gestaan en ze de gemakkelijkere weg hadden verruild  voor een weg die écht past, die ze diep van binnen wilden volgen.

De schilderes beschrijft het in haar boek zo: “Willen heeft te maken met wie we zijn, waarin we geloven, met waartoe we ons het sterkst geroepen voelen, met onze onverklaarbare wensen en verlangens. Als we kiezen voor wat we écht willen, schikken we ons niet naar de idealen van anderen maar gaan we leven naar die van onszelf.”

Kiezen voor willen in plaats van ‘moeten’ is het allerbeste wat we met ons leven kunnen doen, besluit ze. Maar het allerbeste is niet perse het aller makkelijkste. Deze voorbeelden gaven me een andere kijk op succes, op zekerheid, op mijn idee van hoe een ‘goed’ leven er uit kan zien. Maar ik bevind me nog regelmatig midden in het oerwoud, in het donkere stuk, waar ik even kwijt ben in welke richting ik de volgende stap zal zetten.

Wat ik wel weet is dat verhalen mij diep kunnen raken. Ik ontdekte dat verhalen nodig zijn, als brandstof voor je geest. Ook kwam ik erachter dat het zoeken van de juiste woorden om een verhaal mee op te schrijven een van de dingen is die ik het liefste doe. Daarom loop ik door, met een pen in mijn hand, op zoek naar anderen die hun eigen ongemarkeerde pad volgen, vraag ik hen naar hun ervaringen en deel ik die verhalen hier. Ik hoop dat de verhalen je zullen raken en je kunnen helpen bij het volgen van je eigen ‘wild way’.